Τι ευθύνεται για την ανησυχητική αύξηση των εκβρασμών δελφινιών στο Αιγαίο;

Σίγουρα όλοι θα θέλαμε οι εικόνες του μέλλοντος από τις ασκήσεις των ενόπλων δυνάμεων στις θάλασσες και τους ωκεανούς του κόσμου να μοιάζουν με το βίντεο του τουρκικού υπουργείου και να μην επηρεάζουν τη θαλάσσια ζωή. Όμως οι στρατιωτικές ασκήσεις τέτοιας κλίμακας και έντασης, που όπως άλλωστε περιγράφουν τα τουρκικά ΜΜΕ είχαν τη συμμετοχή από 103 πολεμικά πλοία, με βολές και εκρήξεις πραγματικών πυρών στη θάλασσα, ανθυποβρυχιακή δράση, συνεχή χρήση σόναρ από δεκάδες πλοία και υποβρύχια, δε «χωράει» στο Αιγαίο. Σε μία ευαίσθητη ημίκλειστη θάλασσα όπως το Αιγαίο, παγκόσμιας περιβαλλοντικής σημασίας δε χωράει ούτε αυτή η κλίμακα, αλλά ούτε και αυτή η ένταση στρατιωτικής δραστηριότητας, απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται. Δεν μπορεί λοιπον να συνεχίσει να είναι αποδεκτό εν καιρώ ειρήνης – με όσα προβλήματα και αν υπάρχουν – να καταστρέφονται με πολεμικά όπλα τα θαλάσσια οικοσυστήματα.

Έπειτα από τα 15 εκβρασμένα δελφίνια των προηγούμενων εβδομάδων εντοπίστηκε ακόμα ένα το περασμένο Σάββατο που βρέθηκε σε κατάσταση προχωρημένης σήψης και εκτιμάται ότι βρισκόταν νεκρό στο πέλαγος για πολλές ημέρες. Το πρόβλημα των σπάνιων θαλάσσιων ζώων που καταλήγουν νεκρά στις ακτές μας από διάφορα ανθρωπογενή συνήθως αίτια δεν είναι κάτι το καινούριο. Τα περιστατικά των τελευταίων εβδομάδων αποτελούν απλώς το αποκορύφωμα. Όπως αναφέρθηκε και στην προηγούμενη ανακοίνωση η έμπρακτη προστασία του Αιγαίου ως οικοσύστημα είναι απαραίτητο να αποτελέσει άμεσα σημαντικό μέρος του Ελληνοτουρκικού διαλόγου χωρίς εθνικιστικές προσεγγίσεις, αλλά με όρους καλής γειτονίας και με στόχο την ανεύρεση και εφαρμογή λύσεων σε υπαρκτά κοινά σημαντικά προβλήματα.

Όλοι εμείς στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», αλλά και όλοι όσοι δρουν οργανωμένα ή μεμονωμένα για την προστασία των θαλασσών μας, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το ρόλο του νεκροθάφτη των σπάνιων ειδών ή απλώς να μετράμε τις απώλειες. Είναι καιρός τόσο η πολιτεία όσο και οι πολίτες να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, καθώς φαίνεται ότι ακόμα και σήμερα δεν έχει γίνει κατανοητό το πραγματικό μέγεθος των πολυάριθμων και αυξανόμενων παραγόντων απειλής για τα οικοσυστήματα και τα είδη που επιβιώνουν στις θάλασσές μας. Σε αντίθετη περίπτωση είναι σαν να αποδεχόμαστε να μείνουμε στην ιστορία ως οι γενιές που ανέχθηκαν αυτή την καταστροφή.