Ο Δημήτρης Κουτσούκος γεννήθηκε στη Μύκονο, έχει δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια και έχει ζήσει για πολλά χρόνια στις Η.Π.Α.
Ζει εδώ και τέσσερα χρόνια στη Μύκονο και δηλώνει ερωτευμένος με το Μυκονιάτικο φως, τις παραλίες και το μοναδικό τοπίο. Έχει ζωντανές μνήμες από το παρελθόν, θεωρεί ότι η μεγαλύτερη δύναμη του νησιού ειναι η παράδοση, ο πολιτισμός και ο μυκονιάτικος χαρακτήρας του.
Πιστεύει ότι ο Κωσταντίνος Κουκάς και οι συνεργάτες του μπορούν να πάνε το νησί μπροστά. Δεν του αρέσουν τα μεγάλα λόγια για αυτό και προτιμά να μοιραστεί μία μικρή προσωπική του ιστορία:
«Ο πατέρας μου ο Μανούσος, ήταν ψαράς. Με τη μάνα μου την Αννουσώ, το γένος Κουκά από την Αγιά Σοφιά, έκαναν 6 παιδιά, τον Αντρέα, τη Φρασκούλα, εμένα, το Γιώρη, τον Κώστα και τον Γιάννη.
ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ:
Τι να πρωτοθυμηθώ… μεγαλώνοντας στη Μύκονο τις δεκαετίες του ‘60-’70…
Από την πόρτα του σπιτιού μου έβλεπα τους ανεμόμυλους, εκεί παίζαμε μπάλα ξυπόλυτοι. Μέναμε πάνω απ την Αλευκάντρα, εκεί κολυμπούσαμε & παίζαμε με τις «καράβες» που φτιάχναμε μόνοι μας από τους ντενεκέδες του λαδιού. Εκεί ήταν & τα στερνάκια που η μάνα & οι γειτόνισσες έπλεναν τα ρούχα τους (αυτό ήταν πολύ κουραστικό!)
Κάθε πρωί ερχόταν η χωριανή με το γάιδαρο & μας έφερνε φρέσκο γάλα. Το δημοτικό σχολείο ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας. Μετά το σχολείο παίζαμε ή βοηθούσα τη μάνα μου με τον αργαλειό της. Όποτε ερχόταν κάνα κρουαζιερόπλοιο με Αμερικάνους τουρίστες, πήγαινα στους Ανεμόμυλους & πουλούσα αλογάκια της θάλασσας, που είχε πιάσει ο πατέρας στα δίχτυα του.
Μέχρι τα 12 μου, τα καλοκαίρια έμενα με τη Λαλά (γιαγιά) τη Φρασκώ & τον παππού μου τον Δημήτρη τον Κουκά στο χωριό τους, στην Αγιά Σοφιά. Η ζωή δεν ήταν καθόλου εύκολη, δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, δίχως τρεχούμενο νερό. Περνούσαμε πολλές ώρες έξω στα χωράφια, θερίζαμε, αλωνίζαμε, αρμέγαμε, κουβαλούσαμε νερό απ´το πηγάδι, μαζεύαμε «λουβιά»(φασόλια) και τα στέλναμε στην Αθήνα. Με τον παππού καμιά φορά πηγαίναμε με το μουλάρι κριθάρι στο μύλο του μπάρμπα Νικόλα να το αλέσει, έβλεπα πως γίνεται το αλεύρι.
Κάθε Κυριακή κατέβαινα με τη Λαλά τη Φρασκώ καβάλα στο πισινό του γαιδάρου στη χώρα. Η Λαλά έφτιαχνε ανθότυρα & ξινότυρα και τα πουλούσε. Μου δίνε και μένα λίγο χαρτζιλίκι.
Τους χειμώνες πολλές φορές τους πήγαινα ψάρια με ένα καλάθι. Το οποίο μου το γέμιζαν με διάφορα λαχανικά, αυγά κρομμύδια ότι εποχιακό είχανε. Με λίγα λόγια κάναμε μεσογειακή διατροφή.
Καμιά φορά έμενα και στην άλλη μου λαλά τη Μαντελένα. Ακόμη θυμάμαι το καφέ με το ταχίνι που με κερνούσε.
Τα χειμωνιάτικα βράδια κάναμε «αποσπερίδες» (επισκέψεις) σε συγγενικά σπίτια, οι γυναίκες πλέκανε φανέλες & τις έδιναν στα μαγαζιά για πούλημα.
Όταν τελείωσα το Δημοτικό το 1967, ήμουν 12 χρονών, δεν ήμουν σίγουρος ότι θα πήγαινα γυμνάσιο. Εκείνο το καλοκαίρι ο Θοδωρής ο Φούσκης με τον Γιάννη το Καπούτσο «Μαλλιά» άνοιξαν το εστιατόριο στην Αλευκάντρα, πήγα βοηθός σερβιτόρου μαζί με το Κώστα το Βερίκοκο. Όσα χρήματα έπαιρνα, τα πήγαινα και τα βάζα κάτω από το μαξιλάρι της μάνας μου ενώ κοιμότανε.
Όταν δεν είχε πολύ αέρα πήγαινα μετά από τη δουλειά και βάζαμε δίχτυα με το πατέρα μου.
Στο εστιατόριο ερχόταν συχνά η κα Άννα η Βέλτσου με τον άντρα της τον κ. Στάθη. Μια μέρα με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί τους στην Αθήνα στο γυμνάσιο, τά πα στη μάνα μου και μου ´πε «μάτια μου άμα φύεις εσύ ποιος θα με βοηθά;» Και έτσι δεν έφυγα.
Ακόμη θυμάμαι τα κλάματα που με πιάνανε όταν έβλεπα τους φίλους μου να πηγαίνουν στο γυμνάσιο και εγώ ήμουν με τον πατέρα μου για ψάρεμα με τη τράτα.
Όταν είχε βοριά, πηγαίναμε με τα πόδια στον Ορνό, ξυπόλυτος, στις 3-4 η ώρα το πρωί. Από κει με το καΐκι βάζαμε τη τράτα σχεδόν σε όλες τις παραλίες από τον Αη Γιάννη μέχρι το Καλαφάτη & τον Άγιο Σώστη. Όλες αυτές οι παραλίες ήταν παρθένες τότες, δίχως βίλες, δίχως ξενοδοχεία, δίχως ομπρέλες και μουσικές!(Στεναχωριέμαι πάρα πολύ με τις αλλαγές που έχουν γίνει σήμερα.)
Όταν καμιά Κυριακή τύχαινε να είμαστε στη Ελιά, μαζί με το μπάρμπα μου τον Αρτέμη σηκώναμε στη πλάτη από ένα κοφίνι ψάρια, γόπες, μαρίδες και πηγαίναμε ξυπόλυτοι να τα πουλήσουμε στην Άνω Μερά στην Πλατεία.
Άλλες φορές ερχόντουσαν οι χωριανοί στην αμμουδιά με το καλάθι τους για να αγοράσουν ψάρια.
ΕΦΗΒΕΙΑ:
Το 1969 ο Γιάννης ο Καπούτσος άνοιξε το εστιατόριο στη Ψαρού (στο σημείο που είναι τώρα το Νάμμος). Ήταν το πρώτο εστιατόριο που είχε γαλλική κουζίνα, η γυναίκα του ήταν Γαλλίδα και τους χειμώνες έμεναν Γαλλία. Δούλευα και έμενα και τα βράδια εκεί, αξέχαστα χρόνια. Ερχόντουσαν όλοι οι διάσημοι Αθηναίοι της εποχής. Ο Δημήτρης ο Καρέλας, o Ζάχος ο Χατζηφωτίου με την Ann.
Η οικογένεια Νικολαΐδη (εφημερίδα «το φως»), η κα Ειρήνη Νικολαΐδη έφτιαχνε κακαβιές με ντομάτα. Ερχόντουσαν απ τη βίλλα τους στον Ορνό απ το πρωί με το καΐκι του μπάρμπα Νικόλα.
Μετά από τρία χρόνια ο Γιάννης μετακόμισε από την Ψαρού στην Ελιά, πήγα δούλεψα και λίγο εκεί.
Το 1969 ο αδελφός μου ο Αντρέας γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, τη Margot Laing, το 1970 παντρεύτηκαν και το 1971 μαζί με τον Pierro Aversa άνοιξαν το Pierro’s Bar. Δούλεψα για λίγο την πρώτη χρονιά. Ο Pierros είχε δημιουργήσει ένα ωραίο χώρο με ατμόσφαιρα που είχε και φαγητό. Είχε πολλές γνωριμίες με τους gay απ όλο τον κόσμο. Μετά από ένα χρόνο ο Pierros πούλησε το μερίδιο στον Αντρέα & τη Margot, η οποία έκανε πολλές αλλαγές.
Το 1974 δούλεψα στο εστιατόριο Something Nice του Μηνά Καπούτσου & της Michel. Αυτοί οι άνθρωποι πρώτοι έφτιαξαν εστιατόρια με ποιοτική κουζίνα και μετέπειτα τους μιμήθηκαν & άλλοι. Αυτήν την περίοδο έκανα πολλές γνωριμίες στο νησί χαρακτηριστικά θυμάμαι:Krupp Thomas Fritch – Bo Derek – John Derek.
Τα στέκι μας ήταν: Windmill bar , Mykonos bar, to Billy’s bar χορεύαμε χασάπικο και γνωρίζαμε τουρίστριες.
Μετά τα χασάπικα με τα κορίτσια πηγαίναμε Remezzo και στις 9 muses του Κώστα Ζουγανέλη μάνατζερ ήταν ο Βασίλης με τη γυναίκα του τη Κiki ( που αργότερα άνοιξαν την διάσημη Kiki’s Ταβέρνα στον Αη Σώστη).
Τον Ιούλιο του 1975 πήγα στο Ναυτικό, κατά την διάρκεια της 30μηνης θητείας μου κάναμε 32 ταξίδια Ελλάδα – Ιταλία – Μάλτα – Κύπρο.
Είχα αγοράσει βιβλία για να μάθω Αγγλικά & Γαλλικά. Όταν απολύθηκα ταξίδεψα Γερμανία- Γαλλία – Αυστρία – Σουηδία.
Όταν επέστρεψα γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Susana. Στο Μykonos Bar, είχε έρθει από την Αμερική με τους φίλους μου Ζαννή Βασιλά & Τάκη Ασημομύτη & τις γυναίκες τους που ήταν φίλες από το San Francisco. Το ίδιο βράδυ ήρθε μαζί μας, με το πατέρα μου και ρίξαμε δίχτυα βαθιά απ τον Αη Σώστη. Η διαδρομή απ το λιμάνι για τον Αη Σώστη έχει μια άγρια ομορφιά. Αράξαμε κοντά στην παραλία και περιμέναμε να ξημερώσει για να σηκώσουμε τα δίχτυα. Είχαμε καλή ψαριά μπαρμπούνια αστακούς κ.α.
Η Susana είχε έρθει Μύκονο για 3 βδομάδες, αλλά έμεινε 2 μήνες. Όταν χειμώνιασε σκέφτηκα να πάω να τη βρω στο San Francisco όπου είχα & τους φίλους μου εκεί το Ζαννή & τον Τάκη που θα με βοηθούσαν.
Ούτε λεφτά για το εισιτήριο δεν είχα καλά καλά, μου δωσε η μάνα μαζί με την ευχή της.
ΑΜΕΡΙΚΗ:
Έτσι από τα βράχια της Μυκόνου, βρέθηκα στην Αμερική. Η Susan έμενε στα βόρεια προάστια 15 μίλια απ το San Francisco. Πήγαμε, γνώρισα τους γονείς της, η μάνα της ήθελε να με στείλει πίσω στη Μύκονο . Ευτυχώς, όταν γνώρισα τον Παππού και τη Γιαγιά της με συμπάθησαν αμέσως & έκαναν εκείνοι όλα τα έξοδα του γάμου μας. Ακόμη και τώρα η καημένη η πεθερά μου τα ‘χει με τη κόρη της που δεν με έστειλε πίσω…
Πριν το γάμο με βοήθησαν ο Τάκης & ο Ζαννής και δούλεψα μαζί τους ως μπογιατζής.
Η οικογένεια της Susana είχε εργοστάσιο αλλαντικών Ιταλικού τύπου Molinari Σαλάμια από το 1896. Έτσι μετά το γάμο μας δούλεψα εκεί ,σε όλα τα στάδια παραγωγής. ( & ακόμη εκεί δουλεύω).
Ήταν δύσκολο για μένα απ το πέλαο του Αιγαίου να κλειστώ μέσα στο εργοστάσιο.
Πήγαινα τα βράδια σε νυχτερινό γυμνάσιο για να πάρω το απολυτήριο. Μετά για 2 χρόνια παρακολούθησα βραδινά τμήματα στο πανεπιστήμιο του Berkley, ήθελα να γίνω Landscape architect (Αρχιτέκτονας διαμόρφωσης εδάφους), όμως τα εγκατέλειψα.
Με την Susan αποκτήσαμε 2 γιούς το Μανούσο 30 χρονών & τον Αντρέα 27 χρονών σήμερα. Έχω γίνει παππούς από το Μανούσο, έχω δυο εγγονάκια την Alana 11 χρονών & τον Alex 6 χρονών.
Στη Μύκονο ερχόμουν 2 φορές το χρόνο Ιούνιο & Σεπτέμβριο (για το πανηγύρι της Αγιάς Σοφιάς που γίνεται στις 17 Σεπτέμβρη). Σε αυτή τη περιοχή, το 2001 χτίσαμε σπίτι, σε ένα χωράφι κληρονομιά από τον παππού μου τον Δημήτρη τον Κουκά.
Όλα αυτά τα χρόνια που λείπω απ το νησί μου ποτέ δεν έπαψα να το σκέφτομαι. Παρηγορούμαι με το να συλλέγω φωτογραφίες και οτιδήποτε έχει σχέση με τη Μύκονο.
Έχω ανεβάσει στο Facebook πολλές φωτογραφίες που μου χουν δώσει ο αδελφός μου ο Αντρέας και Μυκονιάτες που ζουν στην Αμερική: η Ειρήνη & ο Δημήτρης Πουλουδής, ο Δημήτρης ο Χαριτόπουλος, η Δέσποινα η Μπερτου.
Συζητώντας μέσω facebook με τη καλή μου φίλη τη Μαριάννα Κουσαθανά, είχαμε την ιδέα να οργανώσουμε μια εκδήλωση με σπάνιο φωτογραφικό υλικό & φιλμ απο την δεκαετία του 1960. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στις 27/4/2011 & η προσέλευση του κόσμου ήταν τέτοια που κάναμε και β’ προβολή στις 4/5/2011.
Αυτό που μου λείπει πιο πολύ κάθε φορά που πηγαίνω στη Μύκονο, είναι οι γονείς μου και ειδικά η Μάνα μου. Ήταν μια καταπληκτική γυναίκα, μας αγαπούσε όλους πάρα πολύ. Είχε έρθει 2 φορές στην Αμερική με την αδελφή μου τη Φρασκούλα για να δει τα εγγονάκια της. Έφυγε από τη ζωή από καρκίνο μόλις 69 χρονών, χωρίς να προλάβει να ξεκουραστεί.
Μέσα σε ένα μικρό κουζινάκι έφτιαχνε τα νοστιμότερα φαγητά του κόσμου. Έως και ο Θόδωρος πήγαινε στο γέρο Καραμανλή «δίπλες»(μυκονιάτικο γλυκό) απ τα χεράκια της.
Απ τη Μύκονο μου λείπει και η ομορφιά του γιαλού με τα ψαροκάικα μέσα & έξω απ το νερό. Μου λείπει η γραφικότητα που είχε παλιά.
Η Μύκονος αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς ανά το κόσμο, οφείλουμε να σεβόμαστε τον επισκέπτη και να την διατηρούμε πεντακάθαρη. Βοηθώντας όλοι μαζί, διατηρώντας πρώτα τις ιδιοκτησίες μας καθαρές και ανακυκλώνοντας τα απορρίμματα των επιχειρήσεων μας. Το να επιρρίπτει κανείς ευθύνες, είναι ο εύκολος δρόμος, ο δύσκολος είναι να αλλάξεις τη στάση της ζωής σου. Τα προβλήματα είναι πολλά όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο, αλλά σε όλη τη χώρα. Ίσως πηγή του κακού να είναι η μεγάλη παραμονή στην εξουσία. Αν η θητεία ήταν όπως στην Αμερική, μόνο για δυο εκλογικές περιόδους, δηλαδή μόνο 8 χρόνια, νομίζω ότι όλοι θα χαν διαφορετική στάση.
Ονειρεύομαι μελλοντικά να χω όλο και περισσότερο χρόνο στη Μύκονο.
Είμαι υπερήφανος για τη λαϊκή καταγωγή μου και για τις σπουδές μου στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου στο UNIVERSITY OF MYKONOS.»
- #protovouliadrasis #synehizoume #mazi #ekloges2019
