Η Μύκονος αποτελεί συνώνυμο του ατελείωτου πάρτι και ξεφαντώματος μέσα στον πλούτο και τις διασημότητες. Το Νησί των Ανέμων έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να αποτελεί κορυφαίο διεθνή προορισμό και να διατηρεί τη θέση του. Επιδείξεις μόδας, αγώνες με πανάκριβα αμάξια, η μικρή Βενετία, το απαράλλακτο γαλάζιο του Αιγαίου συνθέτουν ένα γοητευτικό προορισμό που προσελκύει κάθε πλούσιο, διάσημο, νεόπλουτο και wanna be famous σε ένα ατέρμονο πάρτι του φαίνεσθαι και του χρήματος. Η Μύκονος, όμως, δεν ήταν πάντα πλούσια και διάσημη ξεκίνησε κι εκείνη από πιο ταπεινά χρόνια.
Η επίσκεψη της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής
Η πρώτη επίσημη, « διεθνής» θα λέγαμε επίσκεψη στο νησί της Μυκόνου έγινε από την Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή το 1873. Η επιστήμονες της είχαν ήδη αρχίσει τις ανασκαφές στο απέναντι νησί, το ιερό νησί της Δήλου. Όπως ήταν φυσικό,, επειδή η Δήλος είναι ιερή και δεν κατοικείται, οι επιστήμονες χρειάζονταν ένα μέρος να κοιμηθούν και να φάνε. Η τότε καθόλου γραφική, με το φτωχό γρανιτώδες έδαφος Μύκονος, ακριβώς απέναντι από τη Δήλο, ήταν ό,τι πιο βολικό. Η φτώχεια αυτή του εδάφους του νησιού το καθιστά τα επόμενα χρόνια ένα από τους τόπους εξορίας. Η επίσκεψη της Σχολής, όμως, είχε ήδη δώσει το εναρκτήριο σήμα για την αναγνώριση του νησιού.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η αστική τάξη της Αθήνας αρχίζει να ανακαλύπτει σιγά σιγά το νησί της Μυκόνου. Σε μια Μύκονο που δεν είχε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα με μια γεννήτρια όλη κι όλη που λειτουργούσε λίγες ώρες μέσα στη μέρα αρχίζουν να καταφθάνουν παρέες νέων αστών. Μια από τις παρέες αυτές το 1947, συμπεριλάμβανε τη μελαχρινή Μαρίκα Γιαννούκου, τη μελλοντική κυρία Μαρίκα Μητσοτάκη. Μάλιστα, σύμφωνα με τις φήμες της εποχής ο τότε νεαρός βουλευτής Χανίων Κωσταντίνος Μητσοτάκης ταξίδευε συχνά εκείνο το καλοκαίρι στο νησί για να την δει και να περάσει μερικές ώρες μαζί της. Ο μπον βιβέρ, Ζάχος Χατζηφωτίου, οι αδελφές Κατσέλη και ο ηθοποιός Δημήτρης Χόρν διαλέγουν επίσης το νησί για τις διακοπές τους.
Κροίσοι και Πνευματικοί
Τη δεκαετία του 50’ το νησί της Μυκόνου με ελάχιστες ταβέρνες και κανά δυο μπαρ είχε ήδη αρχίσει να αποτελεί προορισμό πλούσιων και να παίρνει την πρώτη κοσμοπολίτικη μορφή της. Ωνάσης και Κάλλας, Νιάρχος και Τίνα αράζουν με τις θαλαμηγούς τους στις παραλίες του νησιού με τις φωτογραφίες τους στα μέσα της εποχής να διαφημίζουν τη Μύκονο και τα μαγαζιά του νησιού να αυξάνονται σταδιακά. Οι αγρότες και οι ψαράδες του νησιού τα βράδια άφηναν την αξίνα και τα δίχτυα και άνοιγαν τα μπαράκια τους. Η Μύκονος είχε ήδη αρχίσει να αποτελεί επίγειο παράδεισο των πλούσιων και των διασημοτήτων της εποχής αλλά και των γαλαζοαίματων με το 1954 το βασιλικό ζεύγος Παύλου και Φρειδερίκης να τη συμπεριλαμβάνει στην κρουαζιέρα τους.
Μετά το Βασιλικό ζεύγος η φήμη του νησιού εκτοξεύεται. Η Μύκονος του τότε, όμως, δεν ήταν όπως τώρα. Εκτός από τους μεγιστάνες, τις διασημότητες και τη βασιλική οικογένεια τη Μύκονο επισκέπτονταν για την ποιότητα και την ομορφιά της και άνθρωποι του πνεύματος. Ο Καζαντζάκης, ο Βενέζης, ο Τσαρούχης, ο Εγγονόπουλος, ο Σεφέρης και ο Ελύτης, είναι μερικοί από τους πνευματικούς ανθρώπους που αγάπησαν και ύμνησαν το νησί. Αγαπημένο νησί και της ηθοποιού και μετέπειτα υπουργού πολιτισμού Μελίνας Μερκούρης, η οποία επισκεπτόταν τη Μύκονο συχνά.
Η Μύκονος του 60′ και του 70′
Η επόμενη δεκαετία συνεχίζει να βρίσκει τη Μύκονο να προσπαθεί να αντισταθεί στον μαζικό τουρισμό που την απειλεί, όμως εκείνη κρατάει γερά. Η Μύκονος συνεχίζει να αποτελεί παράδεισο για την ελίτ. Η εκλεκτοί επισκέπτες επεκτείνονται στο διεθνές φάσμα, Μάρλον Μπράντο, Γκρέις Κέλι, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Τζάκι Κέννεντι, Μορίς Μπεζάρ και πολλοί άλλοι επισκέπτονται το νησί και μαγεύονται. Η δεκαετία του 60’ ήταν η δεκαετία που η Μύκονος αποτελούσε το νησί μιας ιδιαίτερης παρέας, υφής και ακουσμάτων. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής την επισκεπτόταν συχνά, ενώ στο εστιατόριο του Φιλιππή, κάθε βράδυ, έμενε μέσα με την παρέα του και τον συνθέτη Νίκο Γκάτσο, και τότε ανέβαινε το πιάνω από το υπόγειο και ο Μάνος Χατζηδάκης γέμιζε το χώρο μουσική.
Το 70’ αποτελεί τον επίλογο μιας παραμυθένιας εποχής για τη Μύκονο. Το όνομα του νησιού μπαίνει στο Top 10 των πιο αγαπημένων προορισμών διακοπών του διεθνούς jet-set. Στο καυτό στέκι της εποχή, το μπαρ Pierro’s, οι διάσημοι θαμώνες του ξεφαντώνουν ως το πρωί. Εκεί θα έβλεπες τον κληρονόμο της γερμανικής βιομηχανίας Κρουπ με τη συνοδεία του από δεκάδες μυώδεις ελαφρά ντυμένους άνδρες, την θλιμμένη Σοράγια με τη Θεσσαλονικιά φίλη της, τη Λίζ Τέιλορ, τον Νουρέγιεφ και πολλούς άλλους να διασκεδάζουν μαζί. Μικ Τζάγκερ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Τζιανφράνκο Φερέ, Βαλεντίνο, Ιβ Σεν Λοράν, Τιερί Μαγκλέρ, Ζακλίν Μπισέ, Γιόκο Ονο και Μαντόνα όλοι πέρασαν από εκεί. Τότε είναι και η εποχή που η Μύκονος αρχίζει να αποτελεί ένα φιλικό προορισμό ως προς τους ομοφυλόφιλους.
Οι επόμενες δεκαετίες
Το 80’ είναι η δεκαετία της αρχής του μαζικού τουρισμού της Μυκόνου. Το κοσμοπολίτικο νησί που διατηρούσε μια κινηματογραφική, πνευματώδης ποιότητα σε αρμονία με την φυσική του ομορφιά αρχίζει να μετατρέπεται σε άντρο ευτελούς κατανάλωσης. Επιχειρηματίες της νύχτας αποβιβάζονται στο νησί επενδύοντας τεράστια ποσά. Η φυσική ομορφιά του νησιού καλύπτεται από όλο και περισσότερες επιχειρήσεις ενώ απομονωμένες ως τότε παραλίες εκμεταλλεύονται εξίσου.
Οι επενδύσεις αυξάνονται και γιγαντώνονται τη δεκαετία του 90’. Εξοχικές κατοικίες, κέντρα διασκέδασης, εστιατόρια κατακλύζουν το νησί κι όλα αυτά σε μια μέθη απαράμιλλου πλούτου και ακρίβειας. Αυτή την περίοδο μάλιστα έγινε μέρος διακοπών δύο Αμερικανών προέδρων, του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου και του Μπιλ Κλίντον κάνοντας το όνομα του νησιού ακόμη πιο βαρύγδουπο. Καθώς όπου υπάρχει χρήμα και πολιτική κλείνονται και συμφωνίες.
Πέτρος, η Μασκότ του νησιού
Κάπου στο 1955 ένας ψαράς διασώζει έναν μισοπνιγμένο πελαργό. Οι κάτοικοι του νησιού αναλαμβάνουν να τον φροντίσουν. Του δίνουν το όνομα Πέτρος, κι από τότε και ύστερα εκείνος και οι όμοιοι του είδους του αποτελούν ένα από τα σήματα κατατεθέν της Μυκόνου.
Κάποτε η Μύκονος αποτελούσε ένα άγονο φτωχό νησί. Μια άλλη εποχή ήταν ένα παραμυθένιο καταφύγιο για λίγους. Μετά έγινε διάσημος προορισμός ξεφαντώματος και πλούτου. Το νησί των ανέμων έχει περάσει πολλά στάδια και η επιτυχία του οφείλεται στην εργατικότητα και το ανοικτό μυαλό των κατοίκων του. Μπορεί οι έντονες μουσικές, η δηθενιά και οι σπατάλες να είναι εκκωφαντικές, όμως όποιος ψάξει μπορεί ακόμη να βρει την πραγματική ομορφιά του νησιού.
Πηγη maxmag.gr
