Στρωματσάδα στις ταράτσες, μποέμ παρέες, ξενύχτια, κραιπάλες, χίπικες παραλίες, αναμνήσεις: ο σχεδιαστής μόδας ξεφυλλίζει σελίδες από το καλοκαιρινό ημερολόγιο της Μυκόνου που κρατά 37 χρόνια τώρα
«Καλοκαίρι 1979, ετών 16. Προορισμός Μύκονος!
Το πλοίο φτάνει στο λιμάνι μετά από 7 ή 8 ώρες… και έρχεται μια βάρκα να μας παραλάβει. Είχε αέρα και κύμα, αλλά ποιος νοιαζόταν τότε για λίγη ή πολλή ταλαιπωρία; Ο στόχος ήταν το νησί που έπρεπε οπωσδήποτε να φτάσεις.
Ξενοδοχεία ελάχιστα τότε και η αναζήτηση δωματίου μόλις είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολη υπόθεση. Οι Μυκονιάτες άνοιγαν τα σπίτια τους στους τουρίστες και έτσι έκαναν και με μας, που μείναμε σε μια γιαγιούλα μαζί με κάποιους Ιταλούς. Αλλοι κοιμόντουσαν στους καναπέδες στο σαλόνι και άλλοι στρωματσάδα στην κουζίνα ή στην αυλή. Το πρωινό ήταν ζεστό κατσικίσιο γάλα και αυγά με τυρί και ελληνικός καφές από τα χέρια της γιαγιούλας που δεν μιλούσε καμιά άλλη γλώσσα πέρα από τη γλώσσα της καρδιάς. Στις παράλιες πηγαίναμε είτε με το καϊκάκι απ’ τον Πλατύ Γυαλό που έφτανε μέχρι και την Ελιά, που τότε είχε και ένα μικρό ταβερνάκι, είτε με το λεωφορείο που έλεγες “θα φτάσω, δεν θα φτάσω”, αφού οι δρόμοι ήταν ακόμη εντελώς άφτιαχτοι. Εννοείται ότι δεν υπήρχαν πουθενά ομπρέλες, ξαπλώστρες κ.τ.λ., αλλά ποιος φοβόταν τον ήλιο τότε; Σίγουρα όχι εμείς που είχαμε έρθει να καούμε… Στην κυριολεξία όμως.
