Η ιστορία του Pierro’s στη Μύκονο: Πώς ένα μαγαζί 50 τετραγωνικών συναγωνιζόταν σε φήμη το Studio 54 της Νέας Υόρκης

Όταν ξεκίνησαν όλα

Ο Ανδρέας Κουτσούκος ήταν μόλις 22 ετών όταν γνώρισε τον Ιταλο-αμερικανό ζωγράφο Pierro Aversa. Ο Aversa υπήρξε εκτός από σημαντικός καλλιτέχνης και ένας από τους bon vivant της εποχής. Εραστής του ωραίου και της καλής ζωής, περνούσε τον καιρό του ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, όπου έκανε στάση στα κοσμικά σαλόνια της εποχής. Ο Ανδρέας Κουτσούκος, από την άλλη, ένας φτωχός ντόπιος ψαράς, με μεγάλα όνειρα και πολλή όρεξη για δουλειά, ήταν μάλλον αυτό το κομμάτι που έλειπε από το παζλ του Pierro.

Οι δυο τους άνοιξαν το Pierro’s το 1972 την πλατεία Αγίας Κυριακής στα Ματογιάννια. Ένα before dinner μαγαζί με μουσικές από το Μπρόντγουεϊ που τόσο πολύ αγαπούσε ο ζωγράφος. «Στην αρχή κλείναμε το μαγαζί στις 12-12.30 το βράδυ. Ήταν πολύ χαλαρά. Ερχόταν κόσμος για ένα ποτό πριν από το δείπνο, από φαγητό είχαμε λίγα πράγματα, κάποια μακαρονάδα, κάτι γρήγορο. Ήμουν παντρεμένος τότε με μια Αμερικανίδα οπότε ξεκίνησα να περνάω τους χειμώνες μου στη Νέα Υόρκη. Είχα γίνει φίλος με πολλούς ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων. Εκεί μυήθηκα στην ντίσκο μουσική που τότε ήταν στο ξεκίνημά της» μου λέει ο Ανδρέας «ήθελα πολύ να φέρω αυτή την ατμόσφαιρα των club της Νέας Υόρκης στο μαγαζί. Ο Pierro ήθελε πιο Μπρόντγουεϊ καταστάσεις. Το 1973 αποφάσισε να αποσυρθεί, ήταν άλλωστε ζωγράφος, δεν ήταν τόσο της νύχτας. Κι έτσι αγόρασα το μερίδιό του».

Η πρωτοποριακή μουσική του Pierro’s

Μπορεί να αποχώρησε ο κοσμικός και πολύ αγαπητός στη Μύκονο, ζωγράφος, ωστόσο το όνομά του παρέμεινε. Το Pierro’s θα έγραφε ιστορία στο νησί των ανέμων για περισσότερα από 30 χρόνια.
Ο Ανδρέας Κουτσούκος δούλευε το καλοκαίρι το μαγαζί και περνούσε τους χειμώνες στην Νέα Υόρκη -δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έκανε τρεις γάμους με Αμερικανίδες. «Τους μήνες που περνούσα στη Νέα Υόρκη έψαχνα να βρω μουσικές που δεν υπήρχαν ακόμα στην Ελλάδα. Είχα κάνει γνωριμίες με ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας και μου έδιναν πρώτοι τους δίσκους» μου εξηγεί καθώς αρχίζει να μαζεύεται κόσμος στο cafe όπου βρισκόμαστε. «Έρχονταν οι τουρίστες το καλοκαίρι στο Pierro’s και άκουγαν πρώτοι κομμάτια που θα γίνονταν επιτυχίες τον επόμενο χειμώνα. Το 1982 άνοιξα μαγαζί στο Μανχάταν. Ήμουν φίλος με τους ιδιοκτήτες του Studio 54, κάπως έτσι έζησα όλο το ξεκίνημα της ντίσκο» μου αποκαλύπτει.

Ορόσημο του Pierro’s υπήρξε και ο Dj Dimitri -ο οποίος δυστυχώς έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2020. Με ιδιαίτερα πρωτοποριακές μεθόδους και τεχνικές, ο Dimitri κέρδισε τον σεβασμό και την αναγνώριση πολλών σπουδαίων Dj οι οποίοι κατεύθαναν στο νησί για να τον ακούσουν.

Τα πάρτι του Pierro’s

«Σκέψου ότι το 70-80 όλοι οι επώνυμοι Αθηναίοι έρχονταν στο Pierro’s. Από τον Μεταξά, τους Γουλανδρήδες, τον Καρέλα, τον Φιξ, όλοι ήταν εκεί» μου λέει ο Ανδρέας συνεχίζοντας «Και όχι μόνο, οι πιο γνωστοί σχεδιαστές μόδας πέρασαν από το μαγαζί. Από τον Gianfranco Ferrè, τον Jean Paul Gaultier τον Valentino, όλοι» μου διηγείται και το πρόσωπό του φωτίζεται. Και φυσικά ποιος μπορεί να ξεχάσει τον λαμπερό σχεδιαστή Billy Bo, κατά κόσμο Βασίλη Κουρκουμέλη, ο οποίος υπήρξε θαμώνας του Pierro’s και μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του νησιού.

«Όσοι έρχονταν στη Μύκονο» συνεχίζει ο Ανδρέας «περνούσαν πάντα από το Pierro’s, πρωθυπουργοί, επιχειρηματίες, ηθοποιοί. Κάθε εβδομάδα γινόταν πάρτι με διαφορετική θεματολογία και dress code. Τότε ο κόσμος διασκέδαζε ελεύθερος, χωρίς δημοσιογράφους και παπαράτσι. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, ήρθε η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και καθόταν για ώρες έξω από το μαγαζί. Δεν την αναγνώρισε κανένας. Της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό. Η Σοράγια ερχόταν κάθε βράδυ στο μαγαζί. Δεν ενοχλούσε κανείς κανέναν. Η Μύκονος ήταν ένα παρθένο νησί, πανέμορφο. Δεν είχε καμία σχέση με την τωρινή της μορφή. Παλιά κάποιον που έβλεπες στην παραλία θα τον ξανάβλεπες το βράδυ» καταλήγει.

Τα drag show και η αφαίρεση άδειας το 1978

Τον ρωτάω πώς συνδέθηκε ένα μικρό μαγαζί στη Μύκονο με την σεξουαλική απελευθέρωση. Από πολλούς μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως Gay bar. Σε αυτό ωστόσο ο Ανδρέας Κουτσούκος ήταν κάθετος. «Το Pierro’s δεν διαχώρισε ποτέ τη θέση του ως gay bar. Η φιλοσοφία του ήταν η ελευθερία. Όταν κάποιος πάει διακοπές θέλει να νιώσει ελεύθερος. Το Pierro’s δεν ήταν μπαρ για ομοφυλόφιλους, ήταν ελεύθερο για όλους τους ανθρώπους» μου αναφέρει.
Τα drag show ξεκίνησαν στο Pierro’s το 1975 «Ήταν παιδιά που δούλευαν στο Μπρόντγουεϊ. Δεν ήταν τυχαίοι» μου εξηγεί «όλα αυτά τα έβλεπα στη Νέα Υόρκη και τα έφερνα μετά στο μαγαζί».

Ωστόσο η Ελλάδα τη δεκαετία του ‘70 δεν ήταν τόσο δεκτική. Η ομοφυλοφιλία απαγορευόταν δια νόμου και ένα μικρό μαγαζί στα Ματογιάννια πρόσφερε άφθονη ελευθερία και αμφισβήτηση, κάτι που ενοχλούσε το ηθικοπλαστικό πλαίσιο της εποχής. «Θα σου φέρω ένα παράδειγμα» μου λέει ο Ανδρέας «το 1978, μου αφαίρεσαν την άδεια λειτουργίας για έναν μήνα, μέσα στον Αύγουστο, κατηγορώντας το μαγαζί για ομοφυλοφιλία».
Τα drag show βέβαια συνέχισαν σε όλη τη ζωή του Pierro’s και κράτησαν μέχρι το τέλος.

Μια μικρή ιστορία

«Είχε έρθει κάποια στιγμή στη Μύκονο» μου εξομολογείται ο Ανδρέας «ο Γερμανός βιομήχανος, της δυναστείας των Κρουπ και κάθε βράδυ ήταν στο Pierro’s. Κάποια στιγμή λοιπόν, στο τέλος της βραδιάς, αποφάσισα να κεράσω τα ποτά της παρέας του. Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε στην Ελιά όπου κάναμε μπάνιο. Μου λέει Ανδρέα, θέλω να σου μιλήσω.
Τι θέλετε του λέω;
Το ξέρεις ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή μου που με κέρασε κάτι;
Το βράδυ λοιπόν πήγε στον Λαλαούνη και πήρε ένα κολιέ για τη γυναίκα μου, πολύ μεγάλης αξίας.

Η Μύκονος που χάθηκε για πάντα

«Συνέβησαν πράγματα απίστευτα όλα αυτά τα χρόνια αλλά δεν είναι στην φιλοσοφία μου να τα αποκαλύπτω. Όσον αφορά εμένα, ξόδευα πολλά λεφτά, έκανα ωραία ζωή. Έφτιαξα από ένα σπίτι στα παιδιά μου. Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν τα ταξίδια. Πήγαινα συνέχεια στην Αμερική. Έκανα τέσσερις γάμους, τρεις με Αμερικανίδες και τον τελευταίο με Θεσσαλονικιά. Τώρα είμαι παντρεμένος και ευτυχισμένος. Είμαι ο Μοναδικός Μυκονιάτης που ήταν επίσημος καλεσμένος στην ορκωμοσία Αμερικανού προέδρου (Ρέιγκαν). Ο ψαράς από τη Μύκονο, βρέθηκε στην Ουάσιγκτον» μου λέει πριν τον αποχαιρετήσω.

Και τώρα; Τι γίνεται στο νησί; τον ρωτάω. «Τώρα φέρανε την Ίμπιζα στη Μύκονο. Ό,τι γινόταν εκεί, τώρα ήρθε και στο νησί μας…»