Υπάρχουν στιγμές που το Νησί των Ανέμων είναι σαν να… αιτιολογεί την ετυμολογία της Μεσογείου από την οποία και βρέχεται, καθώς πράγματι, δείχνει να είναι το κέντρο του κόσμου.
Είτε για επιδείξεις μόδας, είτε για την καλοκαιρινή τους ανάπαυλα, οι «μεγάλοι» της κοσμικής ελίτ παρελαύνουν στη Μύκονο, φουσκώνοντας με την παρουσία τους και μόνο, τη ματαιοδοξία αλλά και το «εγώ» ακόμα και των «κοινών θνητών» που μετά (οικονομικών) θυσιών και κόπων παραθερίζουν στο νησί.
Την ίδια ώρα «What happens in Myconos, stays in Myconos» διατυμπανίζουν με περηφάνια οι φοιτητές και οι τουρίστες που επισκέπτονται τα καλοκαίρια το νησί, με στόχο να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, την ξέφρενη διασκέδαση και την αμαρτία προσωποποιημένη, προσπαθώντας κι αυτοί να κλέψουν κάτι από τη λάμψη των σκαφάτων, των αστέρων της show biz ή των πανέμορφων μοντέλων που «βουλιάζουν» το νησί.
Εν ολίγοις, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του κοσμοπολίτικου κυκλαδονησίου και οι ακραίοι ρυθμοί ζωής του, το καθιστούν έναν προορισμό που είτε έχει φανατικούς υποστηρικτές, είτε ορκισμένους εχθρούς. Τη Μύκονο, ή που θα την αγαπούν παράφορα ή που θα τη μισούν θανάσιμα, Ή του ύψους, ή του βάθους. Ή άσπρο ή μαύρο. Ποτέ γκρι. Αν και εδώ που τα λέμε το γκρι δεν θα μπορούσε να της ταιριάξει. Η Μύκονος είναι πλουμιστή, ζωγραφισμένη με φανταχτερά χρώματα σαν αυτά του ουρανίου τόξου. Ήταν όμως πάντα έτσι; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Θα γυρίσουμε στο μακρινό 1873 όταν οι οι αρχαιολόγοι της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής ξεκινούν τις ανασκαφές στη Δήλο, στον τόπο γέννησης του Απόλλωνα και της Άρτεμης κατά τη μυθολογία. Οι πυρετώδεις εργασίες τους, τους ανάγκασαν να ψάξουν για ένα κοντινό σημείο όπου θα μπορούν να τρώνε και να ξεκουράζονται και έτσι… κατέληξαν στη γειτονική Μύκονο, η οποία όμως δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή της εικόνα! Ούτε καν γραφική δεν ήταν, ωστόσο σαν να τους μάγεψε το νησί και αυτή ήταν η αρχή όλων!
Περί τα τέλη της δεκαετίας του ’40 και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νέοι της αθηναϊκής αστικής τάξης έχουν ήδη ανακαλύψει τη Μύκονο και καταφθάνουν στο νησί οι πρώτες «στρατιές». Μολονότι δεν υπήρχε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα και μετά βίας, ένας ντόπιος είχε μεταφέρει στη Χώρα μια γεννήτρια που λειτουργούσε κάθε βράδυ από τις 7 έως τις 9. Ωστόσο, ο μύθος είχε γεννηθεί!
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1947, μια μικρή παρέα κοριτσιών και αγοριών από το Κολωνάκι, κάνουν τις διακοπές τους στη Μύκονο. Ανάμεσά τους και η μελαχρινή Μαρίκα Γιαννούκου. Λίγα χρόνια μετά, όλοι θα μιλούν για τη Μαρίκα Μητσοτάκη, τη σύζυγο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Για χάρη της, ο νεαρός, πανύψηλος βουλευτής Χανίων, Κωσταντίνος Μητσοτάκης ταξίδευε στο νησί για να τη δει και να περάσει χρόνο μαζί της. Λίγα χρόνια μετά ο Κωνσταντίνος και η Μαρίκα Μητσοτάκη θα είναι και επίσημα ανδρόγυνο και ο κόσμος θα ακούει για τη Μύκονο που τους έφερε πιο κοντά!
Από στόμα σε στόμα και κατά τη δεκαετία του ’50, όλο και περισσότεροι πλούσιοι αρχίζουν να ανακαλύπτουν τη Μύκονο, η οποία έχει αρχίσει να φτιάχνει έναν κοσμικό χαρακτήρα. Οι ελάχιστες ταβέρνες και τα μόλις δύο μπαρ που υπήρχαν, σύντομα θα πολλαπλασιάζονταν.
Είναι όμως ο Αριστοτέλης Ωνάσης και η Μαρία Κάλλας, ο Σταύρος Νιάρχος και η Τίνα που «δένουν» συχνά με τα κότερα τους σε διάφορες παραλίες της Μυκόνου, ενώ το 1954 το βασιλικό ζεύγος Παύλου και Φρειδερίκης διοργανώνει μία κρουαζιέρα για γαλαζοαίματους στα ελληνικά νησιά, και σε αυτά περιλαμβάνεται και η Μύκονος. Το μικρό κυκλαδονήσι καταφέρνει να τους ενθουσιάσει, σχεδόν να τους μαγέψει και οι ανταποκριτές στον Τύπο της Ευρώπης εκθειάζουν αυτό το μικρό, κρυμμένο, σχεδόν πρωτόγονο νησάκι του Αιγαίου.
Το 1955 ένας ψαράς μαζεύει έναν θαλασσοτσακισμένο και μισοπεθαμένο πελεκάνο. Η τοπική κοινωνία αναλαμβάνει τη φροντίδα του, τον βαφτίζουν «Πέτρο» και γίνεται η μασκότ του νησιού!
Στη δεκαετία του ’60 η Μύκονος αντιστέκεται ακόμα στο μαζικό τουρισμό, όμως οι τζετ σέτερ και οι κοσμικοί έχουν ήδη, βρει τον δικό τους επίγειο παράδεισο που τους παρασέρνει στον παλμό του. Τα πλοία δεν πιάνουν ακόμα λιμάνι και οι ταξιδιώτες βγαίνουν με βάρκες για να καταφέρουν να φτάσουν στο νησί. Αυτή η δυσκολία της προσέγγισής του να δίνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στην επιθυμία όλων να το γνωρίσουν!
Ανάμεσα σε εκείνους επιλέγουν το νησί για να παραθερίσουν είναι η Ελένη Βλάχου η οποία μάλιστα κατασκευάζει σπίτι στη Χώρα. Η Μελίνα Μερκούρη αλλά και ξένοι διεθνούς φήμης ηθοποιοί, όπως ο Μάρλον Μπράντο, η Γκρέις Κέλι και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον λατρεύουν το ελληνικό καλοκαίρι στη Μύκονο και κάνουν την καλύτερη διαφήμιση του νησιού. Τότε είναι που επιλέγει τη Μύκονο, ως αγαπημένο της μέρος και εμφανίζεται σε αυτήν η Τζάκι Κένεντι, ενώ ο Ωνάσης, ιδιοκτήτης τότε της Ολυμπιακής, κατασκευάζει το πρώτο αεροδρόμιο.
Την ίδια εποχή επισκέπτεται για πρώτη φορά το νησί ο, πρωθυπουργός τότε, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σε αντίθεση με τους σημερινούς πολιτικούς με τις βίλες,τις πισίνες και τη μεγάλη ζωή στο νησί των Ανέμων, ο Καραμανλής επέλεγε να μείνει στο μικρό ξενοδοχείο του πιστού γραμματέα του κ. Θεόδωρου Χαριτόπουλου.
Συχνά τον φιλοξενούσε στο σπίτι του στον Ορνό, ο εκδότης της αθλητικής εφημερίδας «Φως των Σπορ» Θεόδωρος Νικολαΐδης. Από το 1986 και έπειτα, μέχρι και τον θάνατό του ο Καραμανλής, περνούσε σχεδόν απαραιτήτως ένα μήνα του καλοκαιριού στη Μύκονο, συνήθως στα τέλη Ιουνίου. Η επιλογή του συγκεκριμένου μήνα μόνο τυχαία δεν ήταν αφού επιθυμούσε να αποφύγει την κοσμοσυρροή του Αυγούστου και τις πολλές συναναστροφές με τους ισχυρούς.
Φθάνοντας στο 1970, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η τελευταία «αθώα» περίοδος της Μυκόνου. Το μπαρ Pierro’s συγκεντρώνει όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς ελίτ και γράφει ιστορία. Όλοι οι διεθνείς αστέρες συρρέουν στο στέκι, που έμελλε να γίνει θρυλικό.
Ο Μικ Τζάγκερ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, ο Τζιανφράνκο Φερέ, ο Βαλεντίνο, ο Ιβ Σεν Λοράν, ο Τιερί Μαγκλέρ, η Ζακλίν Μπισέ, η Γιόκο Ονο και η Μαντόνα, άπαντες πέρασαν από εκεί. Πρίγκιπες, αθλητές, επιχειρηματίες, ζωγράφοι, προστέθηκαν στο ογκώδες πελατολόγιο που περιλάμβανε μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα του κόσμου.
Όμως δεν ήταν απλά αυτό, καθώς υπήρχε κάτι το εκπληκτικό και ασυνήθιστο ακόμα. Όλοι γίνονταν μία παρέα με δεκάδες ομοφυλόφιλους και drug queens κάνοντας μια τόσο παράταιρη αλλά συνάμα τόσο μοναδική μίξη, σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία αντιμετωπιζόταν σαν κολλητική «ασθένεια».
Πλέον η Μύκονος είναι πασίγνωστη και έχει γίνει ο Νο 1 προορισμός των πλουσίων και των κοσμικών και φτάνουμε αισίως στη δεκαετία του ’80 που γίνεται το απόλυτο γλεντονήσι, ένα απέραντο κέντρο διασκέδασης που περιλαμβάνει μπουζούκια, κλαμπ, μεθύσια, ξαπλώστρες ή μαξιλάρες στην άμμο, ταβέρνες, ρεστοράν, καταστήματα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Μύκονος αποκτά ακόμα πιο μαζικό χαρακτήρα ενώ άρχισαν να επενδύονται τεράστια ποσά για την αγορά γης. Είναι τα χρόνια που η Μύκονος άρχισε να τραβάει και τους πολιτικούς. Αυτή την περίοδο μάλιστα, δύο Αμερικανοί Πρόεδροι, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος και ο Μπιλ Κλίντον βρέθηκαν στα σοκάκια της Μυκόνου και κολύμπησαν στις παραλίες της, συμβάλλοντας έτι περαιτέρω στην ήδη αλματώδη αύξησή της. Πλέον, τίποτα δεν ήταν πια ίδιο.
πηγή eleytherostypos.gr
