Μετά την πρόσφατη ανάρτηση των Δασικών χαρτών αναδείχθηκε ένα τεράστιο ιδιοκτησιακό πρόβλημα που οφείλεται στις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 5 του ΠΔ 32/2016 καθώς και στις διατάξεις του άρθρου 10 του Ν.3208/2003, όπως τροποποιήθηκε το 2011, που επέκτειναν την έννοια της δασικής έκτασης και του δικαιώματος του Ελληνικού Δημοσίου και προς χορτολιβαδικές φρυγανώδους βλάστησης εκτάσεις.
Για να καταγράψουμε απλά το πρόβλημα, οι συγκεκριμένες διατάξεις έδωσαν τη δυνατότητα στα δασαρχεία να αμφισβητούν πατρογονικές ιδιοκτησίες ιδιωτών και πλέον απαιτείται πολύχρονη και πολυδάπανη δικαστική διαδικασία με αμφίβολα αποτελέσματα για να αποδειχθεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς, αφού οι ιδιοκτησιακοί τίτλοι πρέπει να ανατρέχουν πριν το 1946 και σε κάποιες περιπτώσεις πριν το 1885. Έτσι πολίτες που έχουν καταβάλει σημαντικά ποσά σε παράβολα, έγγραφα, μελέτες, φόρους δεν μπορούν να μεταβιβάσουν τις εν λόγω εκτάσεις στα παιδιά τους, δεν μπορούν να τις πουλήσουν, δεν μπορούν να τις αξιοποιήσουν και εντέλει κινδυνεύουν να τις χάσουν. Αναφερόμαστε κυρίως σε περιοχές που δεν ισχύει το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου, οι οποίες μέχρι την έκδοση των σχετικών διατάξεων δεν είχαν κανένα ζήτημα αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας των πολιτών. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει πάνω από το 70% των εκτάσεων της πλειοψηφίας των νησιών των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου και πάνω από το 90% της έκτασης της Πάτμου.
Πολλοί αντιλήφθηκαν εντελώς εσφαλμένα ότι το πρόβλημα είναι ο δασικός χάρτης. Ο δασικός χάρτης είναι ένα εργαλείο αποτύπωσης των δασικών εκτάσεων. Ποιος δημιούργησε το πρόβλημα ρωτούν οι αγανακτισμένοι πολίτες; Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από την τροποποίηση της διάταξης του άρθρου 10 του Ν.3208/2003 και τη θέσπιση του ΠΔ 32/2016 και συγκεκριμένα της παραγράφου 1 του άρθρου 5. Αν δηλαδή δεν υπήρχε η συγκεκριμένη διατύπωση στο ΠΔ 32/2016, οι δασικοί χάρτες δεν θα μπορούσαν να δείξουν ως δημόσιες αυτές τις εκτάσεις.
Σε μία χώρα που ο τουρισμός αποτελεί ναυαρχίδα της οικονομίας, σε περιοχές που είναι κορυφαίοι τουριστικοί προορισμοί, όπως οι Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, η Κυβέρνηση θεσμοθέτησε το 2016 Προεδρικό Διάταγμα που υποχρεώνει το Δημόσιο να διεκδικεί πάνω από το 70% των ιδιωτικών περιουσιών των πολιτών. Ουσιαστικά θεσμοθέτησε πως δεν θα γίνει καμία νέα επένδυση σε αυτές τις περιοχές. Ειλικρινά στη χώρα μας του παραλογισμού και της αυτοκαταστροφής, δεν νομίζω ότι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια κάτι πιο παράλογο και πιο αυτοκαταστροφικό.
Λύση υπάρχει; Φυσικά υπάρχει. Θα πρέπει άμεσα η Κυβέρνηση να αναλάβει νομοθετική πρωτοβουλία ώστε να επιστρέψουν οι ιδιοκτησίες στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους. Συγκεκριμένα θα μπορούσαν να τροποποιηθούν τα ισχύοντα σήμερα επί εκτάσεων οι οποίες εμπίπτουν στις διατάξεις της παρ. 5α’ και της παρ. 5β’ του άρθρου 3 του Ν.998/79 όπως αντικαταστάθηκε με την παρ. 4 του άρθρου 32 του Ν. 4280/2014.
Είναι προφανές ότι λύση υπάρχει, το ερώτημα είναι αν θέλει η Κυβέρνηση να τη δώσει ή θα παραμείνει στην λογική αμφισβήτησης και διεκδίκησης της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών.
* Ο κ. Γιώργος Ν. Στασινός είναι Πρόεδρος του ΤΕΕ – ο κ. Αντώνης Γιαννικουρής είναι Πρόεδρος του ΤΕΕ/Περιφ. Τμήμα Δωδεκανήσου
