Τοποθέτηση παρέμβαση σε όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη Μύκονο και ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας προς όλους από τον Σπύρο Αποστόλου που για μια ακόμη φορά όταν η κατάσταση είναι δύσκολη παίρνει θέση.
«Αναρωτιέμαι πόσο δηλητήριο μπορεί να έχει μέσα το μελάνι. Που το είχατε κρυμένο τόσο καιρό κύριοι του τύπου των Αθηνών; Είναι τόσο το μίσος σας για όλους εμάς τους Μυκονιάτες, που ειρήσθω εν παρόδω είμαστε κι εμείς συμπατριώτες σας;;;
Ξέρετε όμως κάτι;
Εγώ είμαι υπερήφανος για αυτόν τον τόπο που λέγεται Μύκονος.
Είμαι υπερήφανος που η Μύκονος στάθηκε και στέκεται διαχρονικά ως οικονομικός πυλώνας αυτής της χώρας που λέγεται Ελλάδα.
Είμαι υπερήφανος που στις όχι και τόσο μακρινές, δύσκολες στιγμές αυτής της χώρας, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και παρήγαγε για κάθε Έλληνα, για κάθε Ελληνίδα, με συνέπεια και συνέχεια.
Είμαι υπερήφανος που πρόγονοι μου υπήρξαν άνθρωποι τετραπέρατοι, ακάματοι, πρωτοπόροι και πρωτεργάτες αυτού του τόσο περίπλοκου αγαθού που ονομάζεται ταξιδιωτική εμπειρία και που τόσο εύκολα σήμερα εκφράζεται από τον κάθε κάτοικο αυτής της χώρας με τον όρο “Ελληνική βαριά βιομηχανία”.
Ναι, είμαι υπερήφανος που είμαι Μυκονιάτης και που ένα άλλοτε ξερονήσι στη μέση του Αιγαίου πελάγους, με το μόχθο και τον ιδρώτα των κατοίκων του, εν ζωή ή μη, σήμερα είναι παγκόσμιο σημείο αναφοράς.
Και ναι, έγιναν, γίνονται και θα γίνονται λάθη.
Άλλωστε το λάθος είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση και ειδικά σ’ έναν χώρο που οι πιέσεις είναι διεθνούς βεληνεκούς. Δεν υπάρχει κανείς που να πονά πιο πολύ γι’ αυτά, από τους ανθρώπους που εδώ πάνω βασίζουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.
Ευτυχώς που εμείς δεν κάτσαμε ποτέ στον καναπέ μας θεατές, σταυροπόδι, να θρεφόμαστε με θεάματα αγοραίας αισθητικής για να παραμείνουμε ακαμάτηδες, κηφήνες, αλάθητοι και αναμάρτητοι ώστε σήμερα να είμαστε στη θέση αυτού που “πρώτος τον λίθον βαλέτω”.
Ξέρουμε καλά ότι σημασία δεν έχει πόσο δυνατά σε χτυπούν για να πέσεις κάτω…
Σημασία και ουσία έχει, πόση δύναμη έχεις για να ξανασηκωθείς…»
