O Alec Monopoly δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση καλλιτέχνη. Είναι ο εκκεντρικός τύπος από τις ΗΠΑ που ξεκίνησε ζωγραφίζοντας τοίχους στους δρόμους της Νέας Υόρκης, για να αγγίζει η αμοιβή του σήμερα τα πολλές χιλιάδες δολάρια. Το ραντεβού μας ήταν στο ξενοδοχείο «Cavo Tagoo» στη Μύκονο, στο οποίο διαμένει. «Λατρεύω αυτό το νησί», είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου λέει.
«Το πρωί μόλις ξυπνήσω κάνω τζόκινγκ και παίρνω ενέργεια. Μου αρέσει η εικόνα με τα λευκά σπιτάκια και τις εκκλησίες. Επειτα κάνω βόλτες και ζωγραφίζω. Η πιο στενή επαφή μου με τη Μύκονο ξεκίνησε όταν με προσκάλεσε το “Nammos” και πέρασα εδώ ένα καλοκαίρι. Οι άνθρωποι αγάπησαν αυτό που κάνω και έτσι ήρθα πιο κοντά με τον τόπο».
Ο Alec Monopoly, κατά κόσμον Αλεκ Αντον, είναι ο ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης που για χρόνια έκρυβε το πρόσωπό του με το χέρι του ή κυκλοφορούσε με μάσκα. Παγκοσμίως γνωστός έγινε το 2008, στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, όταν μέσω των έργων του αναρωτιόταν κατά πόσο ήταν υγιής η σχέση ανάμεσα στην εξουσία, την πολιτική και το χρήμα στις ΗΠΑ. Το 2017 ήταν ένας από τους τρεις καλλιτέχνες που βρέθηκαν στην κορυφή των αναζητήσεων στο Διαδίκτυο και η δουλειά του πλέον φιλοξενείται στις κορυφαίες γκαλερί και μουσεία μοντέρνας τέχνης του κόσμου.
Του ζητώ να μου πει πώς ξεκίνησαν όλα. «Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη, από μητέρα καλλιτέχνη που με μύησε στην τέχνη. Εκείνη είναι η δασκάλα και ο μέντοράς μου. Μου έμαθε, για παράδειγμα, πώς να χρησιμοποιώ τα χρώματα. Σε ηλικία 12 ετών μού μπήκε η ιδέα των graffities και άρχισα να ζωγραφίζω τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αυτό είναι το πάθος μου. Πάθος και εξάρτηση». Ρωτώ τι του αρέσει σ’ αυτό που κάνει. «Η αδρεναλίνη. Οταν ζωγραφίζω η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο. Με εξιτάρει επίσης η αίσθηση ότι βάζω χρώμα σε γκρίζους, μουντούς τοίχους. Τα graffities εκφράζουν τη νοοτροπία, την τεχνοτροπία και το πνεύμα της εποχής. Υπό αυτό το πρίσμα είναι κάτι που χρειάζονται οι πόλεις».
Ο εκκεντρικός εικαστικός εμπνεύστηκε το καλλιτεχνικό όνομά του από τον Mr. Monopoly, τον τραπεζίτη του ομώνυμου παιχνιδιού, τον οποίο ο ίδιος απεικονίζει σε διάφορα σενάρια μέσα στα έργα του. «Ο κόσμος με γνωρίζει τώρα πια ως Mr. Monopoly και όχι με το πραγματικό μου όνομα, κάτι που δεν σας κρύβω ότι μ’ αρέσει. Δανείστηκα το όνομα και τη φιγούρα ενός βαρετού τραπεζίτη και τους έδωσα τη μορφή ενός χαριτωμένου ανθρώπου. Ουσιαστικά άλλαξα την εικόνα που έχει ο κόσμος για τους διαχειριστές του χρήματος, για εκείνους που ορίζουν τις οικονομικές καταστάσεις παγκοσμίως και το real estate. O Μr. Monopoly (του παιχνιδιού) απέκτησε χρώμα και ένα πιο τρελό lifestyle. Δεν είναι πλέον ο αυστηρός κύριος που ασχολείται μόνο με τις business και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το χρήμα».
Παρά τη διεθνή επιτυχία του, παραμένει απλός άνθρωπος. Ντύνεται casual, σκεπάζει τα βαμμένα ξανθά μαλλιά του με ένα κασκέτο που φοράει συνήθως στραβά, είναι επικοινωνιακός, χαμογελαστός και διαχυτικός. «Μπορώ να πω ότι κατάφερα να αγγίξω όνειρα που ούτε καν είχα κατά το ξεκίνημά μου. Οταν ζωγράφιζα στους δρόμους ούτε που φανταζόμουν ότι κάποτε τα έργα μου θα πωλούνταν ακριβά στις διάσημες γκαλερί του κόσμου. Η τέχνη είναι χρηματιστήριο. Οταν το κοινό σε θέλει, οι τιμές προσαρμόζονται ανάλογα. Δόξα τω Θεώ η δουλειά μου βρήκε ανταπόκριση!», αναφέρει.
Τον ρωτώ αν διασημότητες έχουν αγοράσει έργα του. «Αρκετοί. Ενας από τους πιο σημαντικούς συλλέκτες έργων μου είναι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Αλλά και ο Νόμπου Ματσουχίσα, ο διάσημος Ιάπωνας σεφ, ήταν από τους πρώτους που πρόσεξαν τη δουλειά μου. Ηταν μάλιστα εκείνος που πήγε στον Ρόμπερτ Ντε Nίρο έναν πίνακά μου και έκτοτε ο ηθοποιός έγινε ένας από τους μεγαλύτερους φαν μου».
Σήμερα τα έργα του πωλούνται από 200.000 έως 500.000 δολάρια, αλλά αν γίνουν κατά παραγγελία, η τιμή ανεβαίνει κατακόρυφα ενώ τα συλλεκτικά skateboards που έχει ζωγραφίσει γίνονται ανάρπαστα.
Οταν δεν ζωγραφίζει, του αρέσει να παίζει μουσική σε γνωστά clubs του κόσμου. «Με ξεκουράζει η εναλλαγή δραστηριοτήτων. Το κοινό με γεμίζει ενέργεια. Το βράδυ που έπαιξα στη Μύκονο θα μου μείνει αξέχαστο. Χορεύαμε μέχρι το ξημέρωμα».
Τον ρωτώ ποιον τόπο θεωρεί μόνιμη κατοικία του. «Τα τελευταία χρόνια ζω στο Πόρτο Ρίκο. Είναι ένα όμορφο μέρος που χαρίζει εσωτερική ηρεμία και γαλήνη. Ζω υγιεινά, κάνω πολλή γυμναστική και δημιουργώ. Ομως, ταξιδεύω και πολύ για να επισκεφτώ τις γκαλερί που φιλοξενούν έργα μου».
Επίσης αγαπά τη μόδα και έχει πολύ καλές σχέσεις με ανθρώπους του χώρου, όπως τον Φίλιπ Πλέιν, με τον οποίο συνεργάστηκαν σε μια σειρά από casual ρούχα και μαγιό και ο Alec Monopoly θεωρεί αδερφικό του φίλο. «Μετά από κάποιες συνεργασίες δημιούργησα κάτι δικό μου. Δεν βγάζω πολλά κομμάτια, αλλά η ανταπόκριση είναι μεγάλη. Οι νέοι επιλέγουν τον Mr. Monopoly και στα ρούχα».
Καθώς απολαμβάνουμε τη θέα από το εστιατόριο «Μeraki» του «Cavo Tagoo», επιστρέφουμε στο αγαπημένο του θέμα, την Ελλάδα. «Moυ αρέσουν τα πάντα εδώ. Η χώρα, οι άνθρωποι, το φαγητό. Τα λευκά σπιτάκια και το κοντράστ με το μπλε της θάλασσας. Τρελαίνομαι για γύρο με πίτα, για βόλτες στα σοκάκια αλλά και το πώς με πλησιάζει ο κόσμος για να μου πιάσει κουβέντα. Εχω αποκτήσει πολλούς φίλους εδώ. Ενας από τους πιο στενούς είναι ο επιχειρηματίας Βασίλης Μιχαήλ. Και αγαπώ τη Σούλα Λιάκου, την ιδιοκτήτρια του “Cavo Tagoo”, την οποία θεωρώ πλέον οικογένειά μου. Στη Μύκονο ανακάλυψα τον παράδεισό μου. Ονειρεύομαι να αποκτήσω κάποτε το δικό μου σπίτι στο νησί».
Φωτογραφίες: GETTY IMAGES / IDEAL IMAGE, AFP / VISUALHELLAS.GR
πηγή protothema.gr
