«Έλκω καταγωγή από την Μύκονο. Είναι το νησί των γονιών μου και των παππούδων μου. Παλιές οικογένειες μυκονιάτικες και οι δύο. Από του πατέρα μου, Νάζου, Σιγάλα καιΓαλούνη. Από την μάνα μου, Κουσαθανά και Βαμβακούρη. Δεν τραβώ ζόρι με τις ιθαγένειες. Ζω εύκολα παντού. Πολλά χρόνια στην Αθήνα. Αύριο δεν ξέρεις. Όμως έχει μια σημασία η ρίζα, η μνήμη. Από τότε που με θυμάμαι, θυμάμαι και την Μύκονο. Σε ένα διαρκές πήγαινε έλα στο νησί, δομημένος και διαμορφωμένος στην χαρμολύπη του πήγαινε και του φεύγα.
Tο σημείο της πόλης που βλέπω πρώτο όταν ξυπνάω είναι ο Άγιος Αρτέμης στη Χώρα Μυκόνου, πολιούχος του νησιού και γείτονας. Οι παλιές Μυκονιάτισσες τον θυμούνται να περπατάει καβαλάρης στην Χώρα, τα βράδια. Εγώ όχι ακριβώς. Αλλά είναι η εκκλησία μας. Συνήθως συνεχίζω απ’ τα παλιά Πλακωτά, δρόμο σήμερα πια εμπορικό μα με μνήμες, όπως την πίσω μεριά του πάλαι περίφημου φούρνου του Γιώρα, παππού της μάνας μου.
Τα ομορφότερα σημεία του νησιού σε μια βόλτα
Θεωρώ ότι η βόλτα από Κάτω Μύλους, Σκάρπα και από κει μέσω Μπαρκιάς για το Κάστρο και την Παραπορτιανή είναι η πιο αντιπροσωπευτική πολλών τοπόσημων του νησιού. Είναι μια βόλτα που σκέτα νέτα μπορείς να πεις πως μάνι μάνι συγκεντρώνει ορισμένα απ’ τα ομορφότερα και εμβληματικότερα σημεία (πχ Μικρή Βενετία ή Σκάρπα με τα σπίτια στερεωμένα στην θάλασσα) αλλά δίνει και μια καλή αίσθηση του παλιού και του νέου τρόπου ζωής και της αρχιτεκτονικής του οικισμού.
Το σύμπλεγμα εκκλησιών Παραπορτιανή, και τα κομμάτια που έχουν απομείνει απ’ το παλιό Κάστρο, είναι επίσης σημεία ανθεκτικά στον χρόνο συν την θέα σε νησί του Μπάου και σε Τήνο αν κάτσεις εδώ. Μια καλή επιλογή στο τέλος της βόλτας είναι το Λαογραφικό Μουσείο πριν βγεις στο Γιαλό για καφέ ή κάνα μεζέ.
Η Μύκονος για μένα είναι ο αέρας. Οι παραλίες. Η Δήλος. Η νύχτα που έχει σε κάθε γωνιά αιφνιδιασμό. Η Άνω Μερά που κρατά κάτι από χωριό. Ίδια ακόμη, τα μελτέμια ή το χρώμα το σούρουπο από τον Αη Γιάννη με βλέμμα στην Δήλο. Τα πάντα έχουν αλλάξει προφανώς, για την ακρίβεια αλλάζουν κάθε χρόνο, αλλά όπως λέει ο βραβευμένος ποιητής μας και συγγραφέας μας Παναγιώτης Κουσαθανάς «πάντα μπορείς να ξετρυπώσεις την ψυχή του νησιού».
«Είναι ακριβό νησί αν θες να πας στα ακριβά»
Τα στέκια μου. Άστρα. Αργώ. Sic. Καπρίς.Cavo Paradiso. Γκαλεράκι. Απαλούζα. Κουίν. Νάμμος. Μπακόγιας. Pasaji. Πάντα θα παραγγείλω μόστρα με κοπανιστή στουΜπακόγια με θέα στην Μπάγκα στο Γιαλό. Γουρουνόπουλο στην Λέλα στην Άνω Μέρα (ταβέρνα Ό, τι Απέμεινε). Μακαρόνι στοΜεντιτερανέο. Κρασί με τον Ξυδάκη και τον Ρουσουνέλο στο Sale e Pepe του Ιβάν.
Ψωνίζω συχνά. Μου αρέσει η Χώρα, το περπάτημα. Το Ματογιάννι. Αντισηπτικά από του θείου μου του Νίκου το φαρμακείο-ιός γαρ. Πετσέτα απ’ του Παρθένη, μαύρη, νομίζω η καλύτερη και πιο βολική πετσέτα στον κόσμο. Είναι ακριβό νησί αν θες να πέσεις στα ακριβά. Κανονικό αν θες να πέσεις στα κανονικά. Σίγουρα. Με brands. Mε υπερβολές. Αλλά και με εναλλακτικές αν είσαι επίμονος. Έχει ακόμη διαστρωμάτωση το νησί και ακόμη χωράει τους πάντες ταξικά. 190 επίσημα ξενοδοχεία, αμέτρητα δωμάτια, κάπου θα στήσεις το βασίλειό σου. Δημοκρατικό νησί είναι (ακόμη).
Oι αγαπημένοι μου χώροι τέχνης είναι μακράν ο κήπος του Μελετόπουλου όπου στεγάζεται το θερινό σινεμά του νησιού. Να πω πως έχω μνήμες από το Ανεμοθέατρο (συναυλίες Νίκου Παπάζογλου) και από το Θεατράκι της Λάκκας.
Εκλεκτές γεύσεις και μυρωδιές με μνήμες
Την ψάχνω πολύ με τον καφέ. Έχω πάθος με τον εσπρέσο. Ακούστε: Life στην Φάμπρικα. Αλλά και στο Vero του φίλου Θοδωρή Βερώνη στο Καμινάκι. Αλλά και Βενέτης σε Χώρα ή Αργύραινα. Ωραίο καφέ και η Καζάρμα. Και το «Οδός Αράξαμε» στην Άνω Μερά. Ωραίο εσπρέσο και γενικά το Pasaji στον Ορνό.
Μυρωδιές από το ψωμί στο φούρνο τουΓιώρα, μικρός. Ξυλόφουρνος μνημείο. Ήχοι; Ο κύριος «Τι ωραία άνθη!», πρωί σε Γιαλό, παλιά. Ο δαιμονικός ήχος των τρίκυκλων με τους μεταφορείς επίσης.
Τι λείπει από το νησί
Αυτό που λείπει από την Μύκονο είναι μια καλύτερη συνεκτικότητα που να διατηρεί την ζωντάνια και τον χειμώνα και να μην μετατρέπεται σε υπνούπολη που χτίζεται. Μια υποστήριξη στα βιβλιοπωλεία του νησιού, οι Αποσπερίδες του Παναγιώτη Κουσαθανά (μαζέματα με μουσική και ανάγνωση) είναι μια καλή λύση και χρειάζεται ενίσχυση. Ίσως μιαλέσχη για ταινίες όπως παλιά (Μάκης Κοντιζάς), για τον χειμώνα με συζήτηση και καλεσμένους-ες.
πηγή travel.gr
*Το βιβλίο του Δημήτρη Μανιάτη «Μπρούτζινος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος
