Ο Nathi Maphumulo, ή κοινώς Black Coffee έχει γίνει ένας φημισμένος, διεθνής καλλιτέχνης παρά τα εμπόδια που αντιμετώπισε.
Βρίσκεται στη Μύκονο και προτίμησε και αυτός όπως πολλοί σταρ στο νησί να επισκεφτεί το Μ.Ι.Τ για την περιποίηση του.
Εκεί τον υποδέχτηκε ο Γιάννης Λυμπερόπουλος που έχει πάει σε άλλη διάσταση στο νησί τις υπηρεσίες αναφορικά με τον άνδρα τόσο σε τατού όσο και στο κούρεμα.
Στο κείμενο παρακάτω, ο ίδιος ο Black Coffee εξομολογείται πώς είναι να ζεις σε μία μικρή κοινότητα κατά το Απαρτχάιντ (πολιτική φυλετικού διαχωρισμού), πώς βρήκε διέξοδο μέσα από τη house μουσική, αλλά και για το μοιραίο αυτοκινητιστικό ατύχημα που του στοίχισε το αριστερό του χέρι.
Ο Nkosinathi Maphumulo είναι ένας εμβληματικός DJ και μουσικός παραγωγός από τη Νότια Αφρική. Για πολλά χρόνια, ο 40χρονος μουσικός “έχτιζε” τη φήμη του, με τα μοναδικά DJ sets του αλλά και τη νίκη του στα BET Awards. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα κατόρθωσε κυριολεκτικά με το ένα του χέρι, μετά το ατύχημα με το αμάξι που βίωσε στην εφηβική του ηλικία. Ο ίδιος μεγάλωσε σε μία κακόφημη κοινότητα της Νότιας Αφρικής, το 1980.
Πώς ήταν τα πράγματα για εκείνον;
Τέτοιες κοινότητες χτίζονται στρατηγικά από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής για να συγκεντρώνουν τους μαύρους και να σιγουρεύονται ότι δεν θα κάνουν τίποτα. Όλα ήταν περιορισμένα. Οι δήμοι αυτοί ήταν μακριά από τις πόλεις και το κόστος για να φτάσεις εκεί ήταν μεγάλο, αλλά εκεί βρίσκονταν οι πόροι. Το πιο δύσκολο πράγμα όμως, ήταν να πάρεις την απόφαση να φύγεις από αυτό το μέρος. Πολλοί νέοι έμειναν εκεί, μην έχοντας κανένα πρότυπο και καμία προσδοκία για το μέλλον. Αυτοί που τα πήγαιναν καλά στη ζωή τους, ήταν εκείνοι που έκλεβαν. Ήταν οι πιο στιλάτοι, εκείνοι που θα ζήλευες. Εκείνοι που έδειχναν να διασκεδάζουν στη ζωή τους. Καταλαβαίνετε ότι ήταν ένα σχεδόν άπιαστο όνειρο για μένα, να βγω εκεί έξω και να βρω μια δισκογραφική για τη μουσική μου. Χρειάστηκε τόση θέληση, επιθυμία και… επιθετικότητα. Δεν ήμουν σε θέση να τα παρατήσω.
Που ξεκίνησες να παράγεις μουσική;
Κυριολεκτικά, παντού. Έβλεπα το κάθε μέρος σαν φροντιστήριο. Συμμετείχα ήδη στη σχολική χορωδία. Ακόμη, υπήρχε ένα απογευματινό club του σχολείου για όσα παιδιά ενδιαφέρονταν για τη μουσική – ήμουν και εκεί. Αργότερα, ξεκίνησα το πανεπιστήμιο, αλλά ήμουν ακόμα μέλος σε ανάλογα groups. Μελετούσα jazz, ενώ παράλληλα, διάβαζα για την κλασσική μουσική. Υπήρχε ένα studio μουσικής, στο οποίο σχεδόν ζούσα. Καθετί αποτελούσε μία ευκαιρία για εμένα, αρκεί να μην κρατούσα πίσω τον εαυτό μου.
Το 1990 είχες ένα ατύχημα που σου κόστισε το αριστερό σου χέρι. Τι συνέβη;
Ήταν το πρωινό που ο Nelson Mandela θα έβγαινε από τη φυλακή και παντού στις κοινότητες μας υπήρχαν πανηγυρισμοί. Το σχέδιό μας ήταν να βγούμε στους δρόμους τραγουδώντας, να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, να πάμε ως το στάδιο απέναντι από το σπίτι μας και να κατασκηνώσουμε εκεί μέχρι το πρωί που θα έβγαινε έξω και θα τον βλέπαμε στην τηλεόραση. Τότε, ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε από το πουθενά και οδηγώντας με μεγάλη ταχύτητα παρέσυρε πολλούς ανθρώπους, ενώ ο οδηγός και ένας ακόμα κατέληξαν νεκροί.
Οι τραυματισμοί με άγχωσαν πολύ: Πώς θα μπορούσα να παίξω μουσική μετά από αυτό; Πώς θα μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι για αρχή. Ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Τα νεύρα του χεριού μου είχαν τραυματιστεί σοβαρά και κανένας δεν μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε. Μπορούσα μόνο να περιμένω. Έκανα φυσικοθεραπεία δύο φορές την εβδομάδα, ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Σύντομα όμως, συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Στο μυαλό μου απομόνωσα την τρομακτική αυτή εμπειρία και επικεντρώθηκα στο όνειρό μου να γίνω μουσικός. Δεν ένιωθα λύπηση για τον εαυτό μου. Δεν περίμενα κάποιον να μου δέσει τα παπούτσια ή να μου βάλει νερό. Έψαξα τρόπους να μάθω να το κάνω μόνος μου. Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν χειροκίνητο, αλλά κατάφερα να το οδηγήσω. Ό,τι κι αν ήθελα, το επιδίωκα με όλο μου το είναι.
Χρειάστηκε πολύς χρόνος να μάθω να κάνω τη δουλειά μου ως DJ ξανά. Κάθε μέρα μετά τη σχολή, αφιέρωνα δύο ώρες τουλάχιστον, προσπαθώντας να παίξω. Δυσκολεύτηκα πολύ να φτάσω στο επίπεδο που βρίσκομαι σήμερα. Το ήξερα ότι μία μέρα θα έβρισκα την κατάλληλη ευκαιρία, μα ήθελα και εγώ να είμαι έτοιμος για εκείνη τη στιγμή. Δεν είχα κάποια στέγη και το εισόδημά μου ήταν πολύ μικρό. Αγόραζα δίσκους με όλες τις οικονομίες μου και συνέχισα να εξασκούμαι.
