«Σύμφωνα με την μυθολογία, το νησί της Μυκόνου δημιουργήθηκε όταν ο Ηρακλής έριξε ένα σωρό από πέτρες στους Γίγαντες που προσπαθούσαν να φτάσουν τους Θεούς. Σήμερα, η Μύκονος είναι κάτι παραπάνω από το φυσικό σπίτι του Διόνυσου, θεού του κρασιού και του ξέφρενου χορού. Τα τελευταία 40 χρόνια, έχει μετατραπεί στο απόλυτο νησί του πάρτυ, ειδικά δημοφιλές στους γκέι τουρίστες – αν και τα ξενοδοχεία δεν ξεχνούν να δηλώσουν ότι είναι φιλικά προς τους στρέιτ».
Με αυτό τον πρόλογο αρχίζει το άρθρο της Dailymail Online και ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του. Γράφει:
«Από τη δεκαετία του ’70 η Χώρα της Μυκόνου έχει τριπλασιαστεί σε μέγεθος, ώστε να φιλοξενεί τους χιλιάδες τουρίστες που συρρέουν τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτοί οι τουρίστες έρχονται κατ’εξοχην για την νυχτερινή διασκέδαση.
Τα τοπικά κλαμπ γύρω από την παραλία ανοίγουν στις 12 και μένουν ανοιχτά ως τις 6 το πρωί. Για μία γεύση της νυχτερινής Μυκόνου, κατευθυνθείτε σε κάποια δρομάκια από την παραλία προς τις Μαλαματένιες, όπου θα βρείτε το Interni -ένα εστιατόριο σε ανοιχτή αυλή περιτριγυρισμένο από ελιές. Μπορείτε να φάτε -οι ψητές γαρίδες είναι εξαιρετικές- ή να πάρετε ένα κοκτέιλ στο μπαρ ενώ παρατηρείτε τον όμορφο κόσμο τριγύρω.
Η πόλη είναι σχεδόν άδεια το πρωί, καθώς οι clubbers κοιμούνται για να ξεπεράσουν το μεθύσι τους. Τότε η Χώρα ξαναγεμίζει με τους ντόπιους κατοίκους της -οι μαυροντυμένες χήρες ποτίζουν τα γεράνια και τις βουκαμβίλιές τους. Οι γερασμένοι επιστάτες που φροντίζουν τα Βυζαντινά εκκλησάκια έχουν σκορπίσει στην πόλη…
Kαι συνεχίζει:
«Η Χώρα είναι μια σειρά από δαιδαλώδη δρομάκια -σχεδιασμένα, κατά ένα τρόπο ώστε να μπερδεύουν τους επίδοξους πειρατές. ’λλοι πιστεύουν πως είναι έτσι ώστε να αποστρακίζουν τους μανιασμένους ανέμους που έρχονται κατευθείαν από το Αιγαίο.Οι δύο κόσμοι -οι αναζητητές της τέρψης και της ηδονής και οι ντόπιοι- συνυπάρχουν σχετικά αρμονικά, λειτουργώντας με διαφορετικά ωράρια. Και μπορείτε ακόμα να βρείτε μέρη ανέγγιχτα από τις εισβολές των τουριστών.
Στην ψαροταβέρνα της Κουνέλας, λίγο πίσω από τον κεντρικό περίπατο της Χώρας, διαλέξτε ένα από τα ψάρια της ημέρας και θα σας το ψήσουν στη στιγμή. Εκεί έφαγα ένα εξαιρετικό λαβράκι μόνο για 13 λίρες. Το ξενοδοχείο Σαντα Μαρίνα -ευτυχώς για κάποιον που μισεί τον θόρυβο όσο εγώ- μόλις 3 χιλιόμετρα από τη Χώρα. Κυριαρχεί στον μικρό κόλπο του Ορνού και το ίδιο το ξενοδοχείο είναι σκαρφαλωμένο πάνω στην πλαγιά πάνω από την παραλία, όντας μόλις ανακαινισμένο.
Τα γενναιόδωρου μεγέθους δωμάτια, σε αποχρώσεις του μπεζ και του λευκού, έχουν θέα τη θάλασσα, τα Κυκλαδίτικα νησιά και τον νότιο ορίζοντα. Κάθομαι επί ώρες στο μεγάλο μπαλκόνι μου, καθώς το απογευματινό φως φωτίζει τους ολόλευκους τοίχους από τα λατομεία της Νάξου -από όπου μερικά από τα καλύτερα μάρμαρα της αρχαίας Ελλάδας έχουν προέλθει.
Το αποικιακό ρεστοράν – πισίνα του Σάντα Μαρίνα είναι κρυμμένο στην πλευρά του λόφου (οι επισκέπτες θα πρέπει να προετοιμαστούν για πολλές σκάλες). Ειδικεύεται στα θαλασσινά. Το ριζότο με γαρίδες και το σούσι, προετοιμασμένα από τον Ιάπωνα σεφ του ξενοδοχείου, είναι εξαιρετικά καλά, καθώς και τα κύρια ελληνικά πιάτα, όπως η χωριάτικη με ντομάτες, κρεμμύδια και τυρί φέτα.
Μπορείτε να φάτε ακριβώς πάνω από τη θάλασσα ή να φάτε ένα σνακ στην ξαπλώστρα σας πάνω στην παραλία. Η παραλία δεν είναι μεγάλη, αλλά προορίζεται για αποκλειστική χρήση των πελατών του ξενοδοχείου. Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να περνά κανείς όλη την ώρα του ξαπλωμένος στο ξενοδοχείο. Διαθέτει σπα (130 λίρες για μια θεραπεία για δύο) και ακόμα και ένα δικό του Βυζαντινό εκκλησάκι. Αλλά θα ήταν ασυγχώρητο να μην επισκεφθεί κανείς τη Δήλο -20 λεπτά με το καραβάκι από το λιμάνι της Μυκόνου (14 λίρες με επιστροφή). Η μικροσκοπική Δήλος είναι το πιο ιερό νησί της αρχαίας Ελλάδας, ο τόπος γέννησης του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Σήμερα, είναι ακατοίκητο, εκτός από τις σαύρες-δράκους του νησιού -εισηγμένες από την Αφρική από τους αρχαίους Έλληνες ώστε να τιμήσουν τον θεϊκό τίτλο του Απόλλωνα «Φονεύς των σαυρών».
Τα ερείπια χρονολογούνται από τους Ρωμαίους στον 5ο αι. π.Χ., όταν οι μεγαλύτεροι θησαυροί της Δήλου -5 ξαπλωμένα, πέτρινα λιοντάρια που βρυχώνται- σκαλίστηκαν. Πίσω στη Μύκονο, αξίζει να νοικιάσει κανείς αμάξι από οποιοδήποτε από τα άπειρα μαγαζάκια ενοικίασης και να εξερευνήσει το νησί. Η ακτή είναι γεμάτη με παραλίες.
Αυτές που βρίσκονται νότια -προστατευμένες από τους βορινούς ανέμους- τείνουν να είναι πιο γεμάτες. Στη βόρεια πλευρά του νησιού, έκανα μια απογευματινή βουτιά στην παραλία Φτελιά, που έχει το σχήμα μισοφέγγαρου, με παρέα μόλις 2 οικογένειες Ελλήνων. Στην καρδιά του νησιού βρίσκεται η ’νω Μερά. Εκεί θα βρείτε το Μοναστήρι της Παναγίας της Τουρλιανής, την θρησκευτική καρδιά της Μυκόνου. Οι τοίχοι του λεπτεπίλεπτου, θόλου από τον 18ο αιώνα είναι γεμάτοι με εικονίσματα. Ο κλασικός πύργος του χτίστηκε το ’30, από μαρμαράδες από το γειτονικό νησί της Τήνου -δεν θα ήταν ασυγχώρητο να θεωρήσετε ότι χτίστηκαν πολλούς αιώνες νωρίτερα.
Οδηγήστε από άκρη σε άκρη της Μυκόνου την άνοιξη, και πλημμύρες με ανθούς σε ανοιχτές μπλε αποχρώσεις και κόκκινες σαν αίμα παπαρούνες θα υπάρχουν παντού γύρω σας, ακόμα πασπαλισμένες με τους γρανιτένιους ογκόλιθους του Ηρακλή. Είστε πίσω στην αρχαία Ελλάδα -οι παλλόμενοι ήχοι από τα νυκτερινά κλαμπ της Χώρας είναι 3.000 χρόνια μακριά σας».
